De Schokkervereniging is het in 1987 heel voorspoedig gegaan. Als U de Schokkerdag bezocht hebt op 7 november 11, in Emmeloord, dan hebt U dat met eigen ogen kunnen zien en horen. Reeds bij de binnenkomst kon iedereen constateren, dat er een zeer geanimeerde en enthousiaste stemming heerste. De prachtige en unieke foto's langs de wanden trokken aller belangstelling, en waren natuurlijk aanleiding tot het uitwisselen van allerlei nieuws, familieverhalen en herinneringen. Het meeleven en het enthousiasme van alle leden bleek ook wel uit het feit, dat er werkelijk in no time een volledige kascommissie gevormd was!

De verhalen van Ab Klappe oogstten succes en de zaal luisterde aandachtig, toen hij ons duidelijk maakte, dat de operette die wij 's middags zouden gaan zien, niet helemaal van dichterlijke vrijmoedigheid vrij was te pleiten. En natuurlijk waren wij, Schokkernazaten, aan onze afkomst verplicht die middag, historisch gezien, goed beslagen en goed voorgelicht ten ijs te komen in Het Voorhuys, de Emmeloorder schouwburg, waar de voorstelling zou plaats vinden.
Tot aan de lunch was er volop gelegenheid bij te praten, vragen te stellen, de gegevens van Ab Klappe in te zien en kennismakingen aan te knopen.
Er bleek een zeer jong nieuw lid aanwezig te zijn: Johan Konter uit Voorburg, 6 weken oud, die met zijn beide, ook nog jonge, ouders onze gelederen kwam versterken. Wie het oudste lid was, weet ik niet precies. Was het die meneer de Boer uit Diemen, die aan tafel, met zijn dochter, tegenover mij zat? Hij was 86….., en een zeer enthousiaste deelnemer aan de Schokkerdag.

Na de uitstekend verzorgde lunch trokken we in optocht naar Het Voorhuys, 230 man / vrouw sterk. Samen met nog ± 80 andere toeschouwers leverde dat een volle en gezellige zaal op, die hevig bewogen meeleefde met de gebeurtenissen op het toneel. En ook al waren die exact gezien misschien niet helemaal historisch, zij leverden toch aan het geïnteresseerde publiek tal van herkenningsmogelijk heden.

De operettevereniging "La Mascotte" telt vele goede zangers en zangeressen. Er werd mooi gespeeld, en aan de décors en de costuums was de uiterste zorg besteed. Eigenlijk ontbraken de fouten en tekortkomingen die zo dikwijls in amateur-uitvoeringen te constateren vallen. Het Schokkerpubliek liet zijn waardering dan ook volop blijken door geestdriftig mee te klappen met de goed gespeelde muziek, door refreinen mee te zingen, en vooral, door te reageren, toen aan het einde van de voorstelling op het toneel de namen werden afgeroepen van de families die aan de beurt waren om zich in te schepen. Uiteraard zaten er velen in de zaal die deze namen nog dragen. Een moment van herkenning: heden en verleden raakten elkaar, in Emmeloord. Mooier kan het niet! Op dat moment bewees de Schokkervereniging haar bestaansrecht ten volle!
Een geslaagde dag dus, met veel nieuwe "tientjes-leden", en met veel bestellingen voor foto's en oude prenten.
 
Bron: Els van der Waag-Conijn, Schokker Erf nr. 7 januari 1988