Met bakken viel de regen uit de lucht toen wij richting Kampen reden. We waren al vroeg te Kampen, de ‘Prins Claus’ was er nog niet, maar gelukkig was het inmiddels droog. Tijdens het inschepen bleef het droog, echter tijdens de tocht naar Enkhuizen vielen er weer dikke buien. In Enkhuizen aangekomen verlieten we met mooi weer de boot en het bleef een paar uur mooi. Op het moment dat we weer op de boot stapten en tijdens de terugreis viel er weer veel water. Toen we in Kampen aankwamen en uit stapten was het weer droog. Er kan niet meer worden getwijfeld aan het het feit dat deze dag de weergoden ons gunstig gezind waren.
Terug naar het begin, als het goed was zouden we met 245 gasten aan boord zijn, maar enkele leden waren om overklaarbare redenen niet op komen dagen. Zo kwart voor tien werden enkele mensen zenuwachtig omdat hun kennissen nog niet aangekomen waren, maar zij werden echter niet teleurgesteld. Om vijf over tien werd de loopplank ingehaald, nadat het duo ‘Zeven in één klap’ een liedje had gespeeld en gezongen. De muzikant Sparreboom vond met veel moeite een plaatsje op het bovendek. De Schokkermoppen (een gift van bakker Schaap uit Emmeloord) stonden op tafel, de koffie was ingeschonken en de jaarvergadering kon beginnen.
Ben Kroes opende en stelde al gauw vast, dat de geluidsweergave op de verschillende dekken te wensen overliet. Ze konden niet alles verstaan wat achter de tafel werd gezegd, maar als je elkaar maar op een andere manier verstaat is dat misschien net zo goed of zelfs beter, wie weet?
De vergadering werd zonder incidenten beëindigd en men kon aan het hassebassie beginnen. Boven speelde Sparreboom en beneden liepen ‘Zeven en één klap’. Er werd hier en daar wat gemopperd over de plaatsen, maar laten we eerlijk zijn, je kan nu eenmaal niet aan alle tafels tegelijk zitten.
Er waren vrij veel nieuwe leden aan boord en die lieten zich ook alles goed smaken. Ook zag je weer onverwachte familiegelijkenissen en bij het gesprek werd dan ook al snel duidelijk dat er een gemeenschappelijke voorouder in het spel was. Maar uiteindelijk had iedereen genoeg gegeten en meerde de boot af in Enkhuizen.
Hierna verspreidden we ons in het Zuiderzeemuseum zowel buiten als binnen. Daar het Binnenmuseum vernieuwd was trok dat speciaal de aandacht van velen.
Om half vier was iedereen weer aan boord om de terugreis te beginnen en toen werd het echt heel erg gezellig. Op het bovendek vond ik tafels met bijvoorbeeld het opschrift ‘Gereserveerd voor fam. Klappe en Konter en aanhang’. Jan Klappe uit Kampen toonde een gewassen entreekaart als bewijs dat hij niet onterecht een nieuwe kaart had gekregen. Er werd gezongen, er werd gedanst, het was al met al een vrolijke boel. Hoewel daar jammer genoeg benedendeks niet veel van was te horen, zag je toch veel mensen, die even van beneden naar boven kwamen en dan weer terug naar beneden gingen. Het was dus een druk verkeer op die trap. De polonaise begon en als die trap niet zo steil was geweest dan waren zij door het hele schip gelopen. Die sfeer daar laat zich niet beschrijven, maar de man die zei dat je zo'n stemming alleen op de boot kreeg, sprak een waar woord. Het ‘Vaarwel Schokland’ (variatie Verdi) werd op het bovendek gezongen door het ad hoc koortje. Zij herhaalden dat lied op de twee andere dekken zodat ze ook daar met behulp van de uitgereikte liedbundels heerlijk konden meebrullen.
Maar aan alles komt een eind zo ook aan dit feest. Het broodje werd eerder geserveerd dan men gedacht had, maar de tijd klopte en Ben Kroes hield ook op tijd zijn afscheidsspeechje.
Nadat de boot aangelegd had te Kampen ging ieder weer zijn eigen weg en konden we terugzien op een geslaagde en heel gezellige Schokkerdag 1998.
Thijs Jansen, Schokker Erf 39A, oktober 1998
Terug naar het begin, als het goed was zouden we met 245 gasten aan boord zijn, maar enkele leden waren om overklaarbare redenen niet op komen dagen. Zo kwart voor tien werden enkele mensen zenuwachtig omdat hun kennissen nog niet aangekomen waren, maar zij werden echter niet teleurgesteld. Om vijf over tien werd de loopplank ingehaald, nadat het duo ‘Zeven in één klap’ een liedje had gespeeld en gezongen. De muzikant Sparreboom vond met veel moeite een plaatsje op het bovendek. De Schokkermoppen (een gift van bakker Schaap uit Emmeloord) stonden op tafel, de koffie was ingeschonken en de jaarvergadering kon beginnen.
Ben Kroes opende en stelde al gauw vast, dat de geluidsweergave op de verschillende dekken te wensen overliet. Ze konden niet alles verstaan wat achter de tafel werd gezegd, maar als je elkaar maar op een andere manier verstaat is dat misschien net zo goed of zelfs beter, wie weet?
De vergadering werd zonder incidenten beëindigd en men kon aan het hassebassie beginnen. Boven speelde Sparreboom en beneden liepen ‘Zeven en één klap’. Er werd hier en daar wat gemopperd over de plaatsen, maar laten we eerlijk zijn, je kan nu eenmaal niet aan alle tafels tegelijk zitten.
Er waren vrij veel nieuwe leden aan boord en die lieten zich ook alles goed smaken. Ook zag je weer onverwachte familiegelijkenissen en bij het gesprek werd dan ook al snel duidelijk dat er een gemeenschappelijke voorouder in het spel was. Maar uiteindelijk had iedereen genoeg gegeten en meerde de boot af in Enkhuizen.
Hierna verspreidden we ons in het Zuiderzeemuseum zowel buiten als binnen. Daar het Binnenmuseum vernieuwd was trok dat speciaal de aandacht van velen.
Om half vier was iedereen weer aan boord om de terugreis te beginnen en toen werd het echt heel erg gezellig. Op het bovendek vond ik tafels met bijvoorbeeld het opschrift ‘Gereserveerd voor fam. Klappe en Konter en aanhang’. Jan Klappe uit Kampen toonde een gewassen entreekaart als bewijs dat hij niet onterecht een nieuwe kaart had gekregen. Er werd gezongen, er werd gedanst, het was al met al een vrolijke boel. Hoewel daar jammer genoeg benedendeks niet veel van was te horen, zag je toch veel mensen, die even van beneden naar boven kwamen en dan weer terug naar beneden gingen. Het was dus een druk verkeer op die trap. De polonaise begon en als die trap niet zo steil was geweest dan waren zij door het hele schip gelopen. Die sfeer daar laat zich niet beschrijven, maar de man die zei dat je zo'n stemming alleen op de boot kreeg, sprak een waar woord. Het ‘Vaarwel Schokland’ (variatie Verdi) werd op het bovendek gezongen door het ad hoc koortje. Zij herhaalden dat lied op de twee andere dekken zodat ze ook daar met behulp van de uitgereikte liedbundels heerlijk konden meebrullen.
Maar aan alles komt een eind zo ook aan dit feest. Het broodje werd eerder geserveerd dan men gedacht had, maar de tijd klopte en Ben Kroes hield ook op tijd zijn afscheidsspeechje.
Nadat de boot aangelegd had te Kampen ging ieder weer zijn eigen weg en konden we terugzien op een geslaagde en heel gezellige Schokkerdag 1998.
Thijs Jansen, Schokker Erf 39A, oktober 1998